جورج اورول: در روزگاری که دروغ، یک واقعیت عمومی ست؛ به زبان راندن حقیقت یک اقدام انقلابیست
ماه رمضان های قبل انتخابات! دین حسین یا رای خریدن معاویه؟
۱۳۹۱/۰۶/۰۴
ماه مبارک رمضان امثال هم به اتمام رسید. مثل ماه مبارک هایی که هرساله می آیند و می روند و ما یک به یک آنها را با منفعتی که برده ایم و یا فرصت هایی که گذرانده ایم پشت سر می گذاریم...
اجتماع ما مدعی یک جامعه ی اسلامیست. جامعه ای که در تاریخ آن پیشوایانش پنهانی به فقرا و مستضعفین یاری می رساندند و از مسلمانی نبود وقتی همسایه ای گرسنه است مسلمان با شکم سیر بخوابد. دینی که از هر نوع دروغ و نیرنگ و ریا بیزاری می جوید و اخلاقی نیک و عادلانه را سفارش می کند.
زمانی معاویه هم خود را مسلمان می نامید و یزید هم از او مدعی تر. حتی عده ای امیرالمونین خطابشان می کردند. خطبه می خوانندند و مردم پشت اینگونه افراد هم نماز می خواندند. اینان مسلکشان پول و زور بود. عده ی فراوانی را فریب می دانند و عده ای را با پول می خریدند و عده ای را چون کربلا سر می بریدند و با زور و پول و نیرینگ و ریا بر مردم حکومت می کردند. اینان چنان ریا کار بودند که بر حسینی که خود سر بریده بودند هم گریه می کردند و ناله فغان سر می دادند!!!
اینک بعد از گذشت هزار و چهارصد سال ما هنوز از آنان می خوانیم و دنبال شناخت بهتر آنها هستیم. افراد و اتفاقاتی که به تاریخ و اصل ما جهت داده اند و آن را ساخته اند.
امروز هیچ وجدان بیداری نمی تواند بین حسین و یزید حسین را انتخاب نکند هیچ مرد شرافت مندی نمی تواند بین علی و معاویه به علی رای ندهد و هیچ قضاوت عادلانه ای نمی تواند به مظلومیت حسین و شرافتش حکم ندهد و هیچ انسان مشتاقی نمی تواند حسین را و علی را آنگونه که حقیقت داشتند الگو و آرمان خود قرار ندهد که به حق فرزندان و پیروان حقیقی پیامبر اکرم (ص) بودند در کنار تمامی یاران صدیق و وفادار رسول خدا.
اما مگر می شود از حسین گفت و با معاویه هم مسلک بود؟ مگر می شود پرچم شرافت در دست گرفت و چون یزید با ظلم پیش رفت؟ مگر می شود عاشق حسین بود و چون کوفیان رای فروخت؟ مگر می شود از علی و حسین و آل شرافت دم زد و با مردم آنگونه رفتار کرد که معاویه ها کردند؟
به نظر شما آیا می شود برای حسین گریه کرد و چون یزید زیست؟ پاسخ من آری است. بله مگر یزید برای حسین اشک نمی ریخت؟ او هم برای اشک هایش ادعاها و تظاهراتی داشت...
به عنوان یک انسان و به عنوان یک مسلمان تکلیف هرکسی در گفتن آنچه ناحق می بیند است.
چه اخلاق نکو و پسندیده ایست افطاری دادن و طعام در ماه مبارک میهمانی خدا. در این ماه شیطان بیچاره و دست و پا بسته است و سفره های ثواب و نیایش در همه عالم گسترده است و ای کاش همه ما از فضیلت های این ماه عزیز نهایت استفاده رو برده باشیم و ببریم.
اما جالب و دیدنیست و عبرت آموز و روشنبخش و روشنگر رفتار بعضی شیفتگان قدرت و اصحاب ثروت و دنیا طلبی در ماه رمضان های قبل از انتخابات. گویی مسابقه است... هر روز در یک مسجد یک کاندیدا افطاری می دهد و گویی کاندیداها با طرفدارانشان مومن ترین هایند و بر سر سفره های ........ مردم را جمع می کنند و گویی جماعت را با موجوداتی اشتباه گرفته اند که باید شکمشان پر شود تا برای آنها دم تکان دهند. شب های انتخابات هم بماند که با چه رسواگری هایی برای یک بشقاب غذا ملت بیچاره را به تمسخر می گیرند.
حالا انتخابات تمام شده و یکی از جمع این افراد بر دیگران سبقت می گیرد و پیروز میدان تظاهر می شود. آنان که روزهای متمادی افطاری می دادند و خیرات می کردند انگار که اصلا نیستند. انگار که حتی نبودند. کجا رفت آن افطاری های هر روزه؟ کجا رفت آن بریز و بپاش های در راه خیر و نیکی؟! هر کس هنوز هم منافعش ایجاد و ایجاب کرد یک شبی را به زور طعامی ریخت جلوی یک عده که نیازی به آن غدا نداشتند و تبلیغاتی کرد و باز رفت. تا انتخابات آینده که نصف ماه رمضان را افطاری پخش کند.
من مانده ام و نگاهی حیرت آلود و خیره به پرچم های مزین به نام زیبای حسین در دستانشان و اینهمه بی حیایی از این همه دوری از حسین ها و از اینهمه هم راهی با مسلک معاویه ها.
