خدای ما و آدم امروزی...

داشتم فکر میکردم چرا باید بین زندگی دو نفر در دو گوشه ی دنیا اینقدر تفاوت باشد!

ما در مدرسه هایمان هیچوقت کلاس رقص و باله نداشته ایم.

هیچوقت کارگاه نجاری نداشته ایم.

ما هیچوقت کلاسی با تمامی آلات موسیقی نداشته ایم.

ما هیچوقت در سلف مدرسه نچرخیده ایم تا در ظرفهایمان خوراکی های خوش آب و رنگ بریزند تا با اکیپمان سر میزی بخندیم و شاد باشیم و از پسر خوش قیافه ی تازه وارد یا درمورد دختر مشهور و باهوش مدرسه صحبت کنیم

ما هیچوقت پارتی آخر سال نداشته ایم.

ما هیچوقت روز اخر مدرسه کلاه هایمان را به هوا نینداخته ایم.

ما همیشه بازخواست شده ایم!

برای ناخن هایمان

برای موهایمان

برای...

ما هرگز نفهمیدیم تمیز بودن صورت چه منافاتی با شخصیت آدم دارد!؟

ما پدرمان در آمد بس که موهایمان را ازته تراشیدیم و اوج گرما لباس های سرتاپا تیره پوشیدیم و دختران مان زیر مقنعه عرق ریختند...

ما هرگز نفهمیدیم جنس مخالف شاخ و دم ندارد و مثل ما آدم است و میتوان با او بدون فکرها و نیت های شوم دوست شد، و به او اعتماد کرد.

راستش جنس مخالف هم هرگز این را نفهمید.

ما شیرین ترین روزهای نوجوانی مان با کابوس کنکور و

بهترین روزهای جوانیمان با سربازی...

ولی کسی به ما نگفت تو دیگر ۱۷ ساله نمیشوی.

ما قربانی خواسته هایی شدیم که پدر و مادرمان هرگز به آن نرسیدند!

هیچکس به ما نگفت جامعه هنرمند بیشتر میخواهد تا مهندس...

هیچکس نفهمید شب ها با رویای ساز یا بوم نقاشی به خواب میرویم.

هیچکس به ما نگفـت موفقیت پزشکی و مهندسی و وکالت نیست...

و هیچوقت نفهمیدیم انسان بودن ربطی به با کدام پا وارد دستشویی شدن ندارد.

و...

هیچکس به ما یاد نداد عاشق شدن را...

این روزها سرزمینمان تشنه ی فهم است!

ببار ای آگاهی...

ظهور باید در جمجمه ها رخ دهد.

نه در جمعه ها...............!!!

بخدا خدا همینجاست

در دل تو در افکارت!

و صدای تو را می شود و حرفهای تو را می فهمد

مجموع آزادی و ایمان برابر می شود با قیام

قلم یاز: اسلامی که از کفر آمده است!  زهرا گنزالس از مسلمان شدندش و سختی های مسلمان بودن در امریکا می گوید... اسلامی که خواهیم خواند ایمانیست که از آزادی حاصل شده است و حال اگر همین آزادی و تحقیق در جامعه ای با اکثریت مسلمان به تحقق برسد چگونه ایمانی و چگونه قیامی ساخته می شد؟

 

 

صبر بر آزارها؛ در راه خدا فقط با ایمان و استحکام ممکن است

 

زهرا گنزالس؛ مسلمان شیعه آمریکایی می گوید:

12 سال بیشتر نداشتم. برای نخستین بار می‌خواستم با روسری به مدرسه بروم؛ هیجان زده بودم و خوشحال از انتخابم. وارد اتوبوس مدرسه شدم از همان اتوبوس‌های زردی که سرویس بچه مدرسه‌ای‌ها بود. غوغایی در اتوبوس بر پا بود من که وارد شدم ناگهان همه ساکت شدند و به من نگاه کردند ناگهان از ته اتوبوس پسری فریاد زد: "اونو نگاه کنید یک پارچه روی سرش انداخته" و بقیه به تبعیت از او مرا هو و به سمتم آشغال پرت کردند.  در اتوبوس باز بود و من هنوز فرصت فرار داشتم؛ اما لحظه‌ای با خودم فکر کردم امروز فرار کنم فردا چه؟ بالاخره که باید مدرسه بروم. پاهایم سنگین شده بود؛ به سختی خودم را به اولین صندلی اتوبوس رساندم. ترسیده بودم. برای همین شروع به راز و نیاز با خدای خودم کردم تا کمکم کند و بتوانم حجابم را حفظ کنم. وقتی رسیدیم به مدرسه متوجه شدم روسریم خیس شده! بعدا یکی از دوستانم گفت پسرا یکی یکی به سمت من می‌آمدن و آب دهان روی روسرییم می‌انداختن! و این ماجرایی بود که هر روز از خانه تا مدرسه برای من تکرار می‌شد و من مجبور بودم هر روز با خودم دو روسری ببرم چون روسریم همیشه خیس از آْب دهان می‌شد.

اینها را خانم زهرا گنزالس می گوید؛ مسلمان شیعه آمریکایی. او حکایت مسلمان شدن خود را نیز اینگونه تعریف می کند:

وقتی چهار سالم بود؛ مادرم مسلمان شد. ما می‌دیدیم که عبادت ایشان با ما فرق دارد. مادرم آرام آرام ما را با ارزش‌های اسلام آشنا کرد بدون اینکه اجباری در کار باشد. وقتی دوازده سال داشتم مادرم من و خواهر و برادرانم را به اسلام دعوت کرد و ما که با اسلام تا حدودی آشنا شده بودیم به اسلام روی آوردیم.

بعد از آن نخستین بار در اواخر پاییز سال 1369 همراه مادر و خواهرم به قصد گذارندن دوره در حوزه علمیه قم به ایران سفر و در همان سال نیز ازدواج کردم و همراه همسرم ساکن آمریکا شدیم، از سال 1381 تاکنون نیز در مشهد مقدس زندگی می‌کنم