اشعار اجتماعی: بخشی از شعر "در سوگت ای درخت تناور" مرثیه دکتر محمد مصدق
اما
من از نگاه آینه
هر چند تیره ‚ تار
شرمنده ام که : آه
در سکوت ای درخت تناور
ای آیت خجسته ی در خویش زیستن
بالیدن و شکفتن
در خویش بارور شدن
از خویش
در خاک خویش ریشه دواندن
ما را
حتی امان گریه ندادند
پانزدهم اسفند یک هزار و سیصد و چهل و پنج خورشیدی
- ۳ نظر
- ۱۶ اسفند ۹۱ ، ۰۱:۰۱
